Συνέντευξη στην συνάδελφο συγγραφέα Μάουρα Ρομπέσκου για την προσωπική της σελίδα στο Facebook.
Ημερομηνία δημοσίευσης συνέντευξης: 31 Ιουλίου 2023
Πηγή συνέντευξης: https://www.facebook.com/maourarobescou/posts/709984147806503
Για την τελευταία μέρα
του μήνα έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε τον συγγραφέα Λεωνίδα-Βασίλειο Μανιάτη
και το μυθιστόρημά του
"Η Αίθουσα της
Γνώσης"
Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές
1. Πείτε μας δυο λόγια
για όσα θέλατε να γνωρίζουμε για εσάς.
Είμαι αρχαιολόγος,
ποιητής και συγγραφέας, ενώ επίσης ασχολούμαι και με την ενσωμάτωση νέων
τεχνολογιών, όπως η τρισδιάστατη εκτύπωση, στην εκπαιδευτική διαδικασία. Το
συγγραφικό μου έργο εντάσσεται κατά κύριο λόγο στην Λογοτεχνία του Φανταστικού
και κυρίως στην επιστημονική φαντασία. Πολλοί μπορεί να σκεφτούν ότι αυτή μου η
επιλογή ίσως δεν συνάδει με τις ακαδημαϊκές μου σπουδές, αλλά προσωπικά προτιμώ
να θεωρώ το μέλλον ως την Ιστορία που ακόμα δεν έχει προλάβει να γραφτεί.
Και βέβαια, το όποιο
παρόν, δεν θα πρέπει επ’ ουδενί λόγω να αντιμετωπίζεται ως το τέλος της
Ιστορίας -όπως και κανένα άλλο «παρόν» που πέρασε δεν θα μπορούσε να
χαρακτηριστεί έτσι. Οι ιστορίες μου λοιπόν, συχνά δανείζονται στοιχεία
πολιτισμού, τεχνολογίας και ιδεών, τόσο από το σήμερα, όσο και από το ιστορικό
παρελθόν, ενώ μου αρέσει οι κοινωνίες που θα συναντήσει κανείς στα κείμενά μου
να έχουν μία πολυπλοκότητα εφάμιλλη με τις πραγματικές.
Δεν μου αρέσει τα
πράγματα να παρουσιάζονται ως «άσπρο και μαύρο» με τρόπο δογματικό και απόλυτο
-ούτε στην πραγματικότητα, ούτε και στην μυθοπλασία, καθώς αυτού του είδους οι
οπτικές είναι βέβαιο ότι απομακρύνουν από την αλήθεια και δημιουργούν μονάχα φανατισμό,
αχρείαστη αντιπαλότητα και ενίοτε βία. Οι χαρακτήρες των προσώπων στα βιβλία
μου, προσπαθώ να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικοί και πολυδιάστατοι
γίνεται. Το κακό και το καλό υπάρχουν βέβαια σε αυτούς, αλλά ούτε εκδηλώνονται
με τον ίδιο τρόπο σε όλους, ούτε και παρουσιάζονται ως εγγενείς ιδιότητες, αλλά
ως στάση ζωής που προέκυψε από συγκεκριμένες συγκυρίες, βιώματα, αλλά και
αποφάσεις.
Ακόμα, παρά το γεγονός
ότι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ένα σημαντικό μέρος του συγγραφικού μου
έργου ως απαισιόδοξο, καθώς εμπίπτει της λογοτεχνικής κατηγορίας της
μεταποκαλυπτικής δυστοπίας, νομίζω ότι όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία μου αυτά
θα συμφωνήσει στο ότι, παρά το γεγονός αυτό, τα βιβλία μου κάθε άλλο παρά
απαισιόδοξα είναι ως προς το πνεύμα τους. Η ελπίδα άλλωστε γεννιέται συνήθως
κάτω από άσχημες συνθήκες και αποτελεί την εγγενή τάση του ανθρώπου να τις
ξεπεράσει. Με αυτό το πνεύμα είναι γραμμένη και η «Νέα Αρκ» και πολύ
περισσότερο «Η Αίθουσα της Γνώσης» που αμφότερες εντάσσονται σε ένα
μεταποκαλυτπικό μυθιστορηματικό πλαίσιο.
Μέχρι στιγμής, έχω
δημοσιεύσει τρία προσωπικά βιβλία και αρκετά κείμενα σε ανθολογίες. Το πρώτο
βιβλίο μου είναι το «Αλέξανδρος και Σελήνη: Τα Παιδιά του Ήλιου», ένα
μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας που μας ταξιδεύει σε μία εναλλακτική
πτολεμαϊκή Αίγυπτο που έχει κατανικήσει την Ρώμη, αξιοποιώντας υπαρκτές
ιστορικά τεχνολογίες, όπως η αιολόσφαιρα του Ήρωνα, που ωστόσο στην
πραγματικότητα ποτέ δεν τους δόθηκε η πρέπουσα προσοχή. Το δεύτερο είναι η «Νέα
Αρκ: Ο Μικρόκοσμος των Ψεμάτων», μία post-apocalyptic νουβέλα που τοποθετείται
σε μία αραιοκατοικημένη κοινότητα επιζώντων μίας τρομερής πανδημίας, η ύπαρξη
της οποίας όμως βασίζεται σε μία σειρά από ψέματα, έτοιμα να βγουν στην
επιφάνεια και να ανατινάξουν τα θεμέλιά της. Και το τελευταίο μου βιβλίο μέχρι
στιγμής, «Η Αίθουσα της Γνώσης» είναι ένα δυστοπικό μεταποκαλυπτικό μυθιστόρημα
που μας ταξιδεύει στα λεγόμενα «Τάρταρα», έναν υποχθόνιο κόσμο που υποφέρει από
τα προβλήματα του υπερπληθυσμού, του λοιμού, της πείνας και του πολέμου, στον
οποίο ζουν οι απόγονοι των ανθρώπων που διέφυγαν της καταστροφής που κατέστησε
αδύνατη την ζωή στην Επιφάνεια του πλανήτη. Στον κόσμο αυτό όμως, που τα
περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν χαθεί στην σκιά της αναγκαιότητας της
επιβίωσης, αλλά και μίας επιβεβλημένης θεοκρατίας και που ένα τυραννικό καστικό
σύστημα χωρίζει την κοινωνία, η αγανάκτηση των ανθρώπων είναι έτοιμη να
ξεσπάσει μετά από αιώνες μαρτυρίου, με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου να
αποτελούν την τελευταία φλόγα ελπίδας σε έναν κόσμο που ορίζεται από κακοπροαίρετες
δυνάμεις, πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο. Όλα μου τα βιβλία για τα οποία σας
μίλησα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
2. Ποια τα όνειρα και οι
ελπίδες σας;
αρά το γεγονός ότι τα
χρόνια τα οποία διανύουμε είναι δύσκολα και σε τοπικό, αλλά και σε παγκόσμιο
επίπεδο, κατάσταση που δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, τουλάχιστον όχι προς το
καλύτερο, καθ’ όλη την διάρκεια της ενήλικης ζωής μου, θέλω να ελπίζω ότι σχετικά
σύντομα -όχι απλά στα όρια της ανθρώπινης ζωής, αλλά αρκετά συντομότερα- τα
πράγματα θα αρχίσουν να βαίνουν προς το καλύτερο, μετά το πέρας της καταιγίδας.
Όχι βέβαια μέσω μονάχα της αισιόδοξης υπομονής που ενίοτε μπορεί να οδηγήσει
και στην αδράνεια, αλλά και μέσω της προσπάθειας προς αυτή την κατεύθυνση.
Επειδή στο πλαίσιο της εργασίας μου αλληλοεπιδρώ με παιδιά, επιμένω και να
πιστεύω στο αύριο που αυτά αντιπροσωπεύουν και στο να κάνω ό,τι μπορώ-στο
πλαίσιο πάντα των ατομικών μου δυνατοτήτων- για να βελτιώσω την κατάσταση που
μεγαλώνοντας θα αντιμετωπίσουν ή έστω για να μην την επιβαρύνω έτι περαιτέρω.
Και το να τους προσφέρω κάποια τουλάχιστον χρήσιμα εφόδια ζωής είναι ένα μικρό
βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Θέλω να πιστεύω ότι όχι απλά θα ξεπεράσουμε τις
δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ως Ανθρωπότητα, αλλά ότι θα καταφέρουμε επίσης να
διδαχθούμε από αυτές, για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Και ότι το πέρασμα της καταιγίδας, θα μας βρει πιο ώριμους και συνάμα πιο
δυνατούς.
3. Ποιοι οι φόβοι σας;
Ο ένας από τους δύο
μεγάλους φόβους μου για τα αχαρτογράφητα νερά του μέλλοντος έχει να κάνει με
την τάση οπισθοχώρησης του πολιτισμού που είναι παρούσα στην σύγχρονη
πραγματικότητα. Και όταν κάνω λόγω για οπισθοχώρηση του πολιτισμού, δεν
αναφέρομαι απαραίτητα σε οπισθοχώρηση της τεχνολογίας, αλλά πρωτίστως του
πνευματικού πολιτισμού. Μπορεί οι εποχές συχνά να προτάσσουν την ανάγκη μίας
πιο τεχνικής εκπαίδευσης που σαφέστατα είναι χρήσιμη και βγάζει γιατρούς,
μηχανικούς, προγραμματιστές, μαθηματικούς κλπ., αυτό όμως δεν θα πρέπει να
γίνεται εις βάρος του ανθρωπιστικού ημίσεος της παιδείας, το οποίο βρίσκεται σε
κατάσταση σταδιακής παρακμής, όχι μόνο επειδή οι μαθητές τείνουν να μην το
επιλέγουν, αλλά κυρίως λόγω του στείρου τρόπου που διδάσκονται μαθήματα όπως η
Ιστορία, τα Αρχαία και η Γλώσσα. Διότι η θετική παιδεία βέβαια ακονίζει το
μυαλό, αλλά και η ανθρωπιστική εξευγενίζει το πνεύμα και δεν είναι δυνατόν μια
κοινωνία να πάει μπροστά επιλέγοντας το ένα έναντι του άλλου και συνεπώς
αποφεύγοντας την ιδεατή επιλογή μίας πιο σφαιρικής παιδείας. Το να γυρίζουμε
τις πλάτες μας, τόσο στον πολιτισμό του παρελθόντος, όσο και στην έμφυτη ανάγκη
δημιουργίας πολιτισμού στο παρόν -που αποφεύγεται συχνά διότι καλλιτέχνης δίχως
μέσον ή βαλάντιο ίσον πεινασμένος καλλιτέχνης- μπορεί να έχει εφιαλτικά
αποτελέσματα. Μπορεί να κάνει τις ζωές μας ολοένα και πιο πεζές, στείρες από
φαντασία και κενές από ιδανικά, άλλα από το κέρδος, την προβολή και την
επικράτηση. Και ας μην κάνω λόγο για το πού μπορεί να οδηγήσει ο συνδυασμός υψηλής
τεχνολογίας, χωρίς ηθικές αξίας και ενδοιασμούς… Και ακόμα δεν πρέπει σε καμία
περίπτωση να οδηγηθούμε σε ένα μέλλον όπου ο άνθρωπος θα εγκαταλείψει την
πνευματική δημιουργία, αφήνοντάς την στα «χέρια» της Τεχνητής Νοημοσύνης, η
οποία έχει αποδείξει ότι είναι πια σε θέση να δημιουργεί υλικό κειμένου, ήχου
και εικόνας, πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο φθηνά απ’ ό,τι ένας άνθρωπος
καλλιτέχνης. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω τις ικανότητες αυτές της Τεχνητής
Νοημοσύνης -που είναι πράγματι θεαματικές- θέλω να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου
ως προς το ενδεχόμενο ενός μέλλοντος που οι άνθρωποι δεν θα χρειάζεται να
σκέφτονται και να δημιουργούν, επειδή οι μηχανές θα το κάνουν για αυτούς
-σκοτώνοντας έτσι, άθελά τους, τον ίδιο τον πολιτισμό που τις παρήγαγε, στην
προσπάθειά τους να τον υπηρετήσουν! Ο εκμηχανισμός άλλωστε είναι θεμιτός όταν
ελευθερώνει τον άνθρωπο από κοπιαστικές υλικές εργασίες -υπό την προϋπόθεση
πάντα ότι αυτός θα γίνεται σταδιακά, με τρόπο που θα προστατεύει τους
εργαζομένους από την ανεργία και την ανέχεια- αλλά πρέπει να υπάρχουν και
κάποια όρια και πρωτίστως όταν εμπλέκεται στην διαδικασία της ανθρώπινης
σκέψης.
Ο δεύτερος φόβος μου έχει
να κάνει με ένα από τα πιο αρνητικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, το οποίο και
θεωρώ ως το πιο επίφοβο για το μέλλον. Αναφέρομαι σαφώς στην τάση του ανθρώπου
να παραδίδει ένα σημαντικό κομμάτι της ελευθερίας της βούλησής του σε άλλους,
απλά και μόνο επειδή «έτσι κάνουν οι άλλοι» ή κι επειδή «έτσι πρέπει». Η
κατάσταση αυτή ήταν παρούσα στην ολότητα της ανθρώπινης ιστορίας και γέννησε
φαινόμενα βίας και απολυταρχισμού που πολλές φορές ήταν ως και πλήρως αντίθετα
με την προσωπική ιδιοσυγκρασία πολλών ατόμων που συμμετείχαν, σαν υπνωτισμένα
θα έλεγε κανείς, σε αυτά. Το πρόβλημα αυτό ξεκινά από την πιο απλή εκδήλωση δύο
ομάδων ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζονται μεταξύ τους και πλακώνονται δίχως
ουσιαστική αιτία, λόγω οπαδισμού σε ένα γήπεδο, επειδή ένας άγνωστος σε
όλους θερμοκέφαλος έριξε την πρώτη
μπουνιά, για να φτάσει μέχρι τον τρόμο των φρικαλεοτήτων του ναζισμού κατά τον
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η τελική τους υλοποίηση έγινε από απλούς στρατιώτες
που υπό άλλες συνθήκες δεν θα διανοούνταν να πράξουν κάτι τέτοιο, αλλά πάρα
ταύτα το έπραξαν, υπό τις κατάλληλες συνθήκες της πλύσης εγκεφάλου, του
αναντίρρητου σεβασμού στην στρατιωτική ιεραρχία, του φόβου της τιμωρίας και της
ψευδαίσθησης της αποποίησης της ηθικής ευθύνης λόγω της υπακοής σε κάποια
εντολή. Αν η ελευθερία της σκέψης είναι ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό που μας
κάνει ανθρώπους, η εγγενής τάση μας να την περιορίζουμε θεωρώ ότι αποτελεί τον
μεγαλύτερο κίνδυνο του μέλλοντός μας και όχι μόνο επειδή ένα ανισόρροπο άτομο
με καλές επικοινωνιακές δεξιότητες ή/και κάποιος αριστοτέχνης του μακιαβελισμού
θα μπορούσε να προκαλέσει μία νέα παγκόσμια σύρραξη, ανοίγοντας διάπλατα τις
πύλες του Άδη… Όχι, η υλική καταστροφή δεν είναι καν το χειρότερο που θα
μπορούσε να συμβεί. Το χειρότερο είναι ο περιορισμός της ελευθερίας της σκέψης
και κατά προέκταση του λόγου. Ο περιορισμός της σε κοινωνικά αποδεκτές ή και
«εξ ουρανού» επιβεβλημένες νόρμες. Διότι η σκέψη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο
της πνευματικής εξέλιξης της Ανθρωπότητας. Αφαίρεσέ την και όλο το οικοδόμημα
θα καταρρεύσει.
Και κάτι που κάνει και
τους δύο αυτούς φόβους μου τόσο ζωντανούς είναι ότι μία πιθανή κατάρρευση του
ανθρώπινου πνευματικού πολιτισμού, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, όχι απλώς
είναι κάτι που εμπίπτει στην σφαίρα του εφικτού, αλλά είναι πράγματι κάτι που
έχει συμβεί και στο παρελθόν, όταν το φως της Ύστατης Αρχαιότητας έδωσε την
θέση του στα σκοτάδια του Μεσαίωνα. Με στοιχειώνει η σκέψη ότι μέχρι τον καιρό
της Αναγέννησης, βοσκοί έβοσκαν τα πρόβατά τους ανάμεσα στις αρχαιότητες της
πόλης της Ρώμης, ευτυχώς χωρίς να συνειδητοποιούν πλήρως ότι οι άνθρωποι που
έχτισαν τα ερείπια αυτά ζούσαν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εκείνοι οι μακρινοί τους
απόγονοι, τόσο σε επίπεδο πνευματικό και κοινωνικό, όσο και σε επίπεδο υλικό.
Είναι το ίδιο ακριβώς σοκ των Φιλελλήνων του 1821 που ταξίδεψαν στην Ελλάδα με
την κρυφή προσδοκία να βρουν έναν υπόδουλο μεν, αλλά λαμπρό πολιτισμό, εφάμιλλο
εκείνου της Κλασικής Ελλάδας, αλλά ήρθαν αντιμέτωποι με μία τελείως διαφορετική
πραγματικότητα των απλών ανθρώπων εκείνης της εποχής που αυτό που τους ένωνε με
τους αρχαίους προγόνους τους δεν ήταν ούτε η μόρφωση, ούτε η υψηλή σκέψη, ούτε
ο εκπληκτικός υλικός πολιτισμός, παρά μόνο η αστείρευτη δίψα για ελευθερία και
ισοπολιτεία. Πρέπει να μας γίνει οπωσδήποτε μάθημα ότι ο υψηλός πολιτισμός δεν είναι
κάτι το αυτονόητο, αλλά κάτι που θέλει κόπο για να επιτευχθεί, περισσότερο κόπο
για να διατηρηθεί και ακόμα περισσότερο για να εξελιχθεί. Είναι κάτι που
παραλάβαμε από τους γονείς μας και που είναι χρέος μας να παραδώσουμε στα
παιδιά μας ακέραιο, αν όχι κατ’ άτι βελτιωμένο.
4. Τι σας ενέπνευσε για
την «Αίθουσα της Γνώσης»;
Οι πηγές της έμπνευσης
για το καινούργιο μου βιβλίο είναι πολλές, αλλά θα αναφερθώ μόνο στις πιο
σημαντικές εξ αυτών. Το βιβλίο μου εν πολλοίς βασίζεται στον Μύθο του Σπηλαίου
του Πλάτωνα. Στην ιδέα ότι όταν κανείς μάθει κάτι ως πραγματικότητα, του είναι
δύσκολο να αποδεχθεί κάτι άλλο, κάτι που σαφώς εμπεριέχει και την αποδοχή ότι η
ως τώρα κοσμοαντίληψή του -με την οποία έχει δεθεί συναισθηματικά από παιδί-
είναι λάθος. Πόσο δε μάλλον όταν, στην περίπτωση του βιβλίου μου, η
κατασκευασμένη πραγματικότητα είναι σκληρή και δύσκολη, αλλά η αλήθεια που ο
μύστης καλείται να ανακαλύψει είναι πολύ, πάρα πολύ χειρότερη.
Όσον αφορά την καστική
δομή της κοινωνίας που περιγράφω, έχω εμπνευστεί από την παλαιά ινδική
κοινωνία, με το θρησκευτικής προέλευσης καστικό της σύστημα, σε συνδυασμό όμως
και με κάποιες σχετικές με το θέμα προτάσεις από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Η
καστική δομή της κοινωνίας, αντιμετωπίζεται βέβαια με κριτική διάθεση, καθώς το
σύστημα αυτό δημιουργεί περισσότερα προβλήματα παρά λύνει και το ινδικό
παράδειγμα της προσπάθειας να ξεπεραστεί το εν λόγω σύστημα αποτέλεσε σαφώς
υλικό έμπνευσης για το βιβλίο μου.
Στον σχεδιασμό της
θρησκείας της μεγάλης μητέρας θεάς συνέβαλαν εν πολλοίς οι μελέτες που έχουν
γίνει για την προϊστορική λατρεία μίας γυναικείας κεντρικής θεότητας σε πολλά
μέρη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στην Μινωική Κρήτη. Βέβαια, στην
θρησκεία αυτή έχουν παρεισφρήσει και στοιχεία βιβλικά, όπως η ύπαρξη ενός
ισχυρού άνδρα θεού με τιμωρητικές διαθέσεις, όπως εκείνες που επέδειξε ο Θεός
της Βίβλου στην περίπτωση των ανθρώπων της εποχής του Νώε. Η ύπαρξη ενός θεϊκού
ζεύγους/δυάδας και όχι ενός μόνο θεού, είναι κάτι που προέρχεται από την
γνωστική κοσμοθεωρία, αλλά όχι στον άξονα του καλού και του κακού, ενώ από εκεί
προέρχεται και η άποψη ότι η γνώση της αλήθειας προορίζεται για λίγους. Ωστόσο
και η άποψη αυτή χαρακτηρίζεται με κριτική διάθεση στο βιβλίο, όπου φαίνεται να
αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του. Συνεπώς, δεν θα
χαρακτήριζα το βιβλίο μου αυτό επ’ ουδενί ως έργο γνωστικιστικό ως προς την
φιλοσοφία του.
Όσον αφορά τέλος τον
μηχανισμό της Αίθουσας της Γνώσης, αυτός είναι εμπνευσμένος από την τεχνολογία
της τεχνίτης πραγματικότητας που σιγά-σιγά τείνει να εδραιωθεί ως τρόπος
διασκέδασης με πιθανή εφαρμογή της και για διδακτικούς σκοπούς. Βέβαια, όπως
και κάθε άλλη τεχνολογία, έτσι και αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό ή και
για κακό και εδώ ακριβώς βρίσκεται το τρομερό κομμάτι της Αίθουσας της Γνώσης
που διδάσκει μεν, αλλά καταστρέφει την ψυχολογία του μύστη της, ωθώντας τον σε
αποτρόπαιες ενέργειες και απονενοημένες πράξεις.
5. Ποια τα επόμενα σχέδιά
σας;
Θα υποθέσω ότι η ερώτησή
σας αφορά τα λογοτεχνικά μου σχέδια και θα σας απαντήσω σε αυτό. Αν και η
αλήθεια είναι ότι δεν γράφω βάσει κάποιου προγράμματος, αλλά η έμπνευση έρχεται
συνήθως στο μέρος και στον χρόνο που κανείς την περιμένει λιγότερο, έχω ήδη
αρχίσει να δουλεύω πάνω σε διάφορες νέες ιδέες. Βέβαια, με τον όρο δουλεύω,
αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχω κάτι σχεδόν έτοιμο για έκδοση. Μου αρέσει
άλλωστε να παρομοιάζω την δουλειά που κάνω σε ένα βιβλίο με ένα παγόβουνο. Το
κομμάτι που είναι ορατό πάνω από την στάθμη της θάλασσας είναι η σύνταξη του
κειμένου, οι διάφορες αναθεωρήσεις του και η τελική του διόρθωση. Αλλά αυτό
είναι εκείνο που φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι που
κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, περιλαμβάνει το worldbuilding (κοσμοπλασία),
την ύφανση της πλοκής (που γίνεται σε μεγάλο ποσοστό εξ αρχής, πριν αρχίσει να
γράφεται το πρώτο κεφάλαιο), τον φιλοσοφικό στοχασμό των μηνυμάτων του βιβλίου
και βέβαια ένα μεγάλο κομμάτι έρευνας για το πώς θα μπορούσε η ιστορία που
ετοιμάζω να γίνει πιο πρωτότυπη και πιο ρεαλιστική.
Δύο από τα βιβλία μου που
έχουν ήδη εκδοθεί περιμένουν διακαώς την συνέχειά τους. Το «Αλέξανδρος και
Σελήνη: Μέρος Β΄: Ο Οφθαλμός του Ρα», όπως θα είναι πιθανότατα ο τίτλος του,
φιλοδοξεί να πάει ένα βήμα παραπέρα την ιστορία του βασιλιά πλέον Αλέξανδρου
και της πριγκίπισσας Σελήνης, εντείνοντας την πλοκή που ήδη ξεκίνησε στο πρώτο
βιβλίο και φέρνοντας τους ήρωές μας αντιμέτωπους με τον μεγάλο αντίπαλο που
αποκαλύπτεται λίγο πριν το τέλος του πρώτου βιβλίου. Και βέβαια, σημαντικό ρόλο
θα παίξουν δύο βασικοί δευτερεύοντες, υποστηρικτικοί των πρωταγωνιστών,
χαρακτήρες: ο Νικόδημος και ο Φίλιππος ο Γαλάτης.
Ωστόσο, χάριν της
δυναμικής της «Αίθουσας της Γνώσης», νομίζω ότι το δικό της δεύτερο μέρος θα
μπει σε μεγαλύτερη προτεραιότητα. Το βιβλίο θα έχει πιθανότατα τον τίτλο (αν
και αυτό μπορεί να αλλάξει), «Η Μούσα της Αναρχίας» και θα επικεντρωθεί γύρω
από τις προσπάθειες του Έκτορα Βέρντε να σώσει την Λιζ από τους αντιπάλους τους
που την κρατούν αιχμάλωτη. Παράλληλα σημαντικό ρόλο θα παίξουν ο Άρθουρ Λώρενς
και η Εμιλύ Ντ’ Οράνζ, οι χαρακτήρες των οποίων δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν
επαρκώς στην «Αίθουσα της Γνώσης». Μυστηριώδης παραμένει ο πρωτοεμφανιζόμενος
εδώ χαρακτήρας του Τόμπιν Γκρέυ, αδελφού του πατέρα Μπεν και άρα θείου της Λιζ,
ενώ σημαντική θα είναι και η εμφάνιση της Ραφαέλλα Ρόγιο, η οποία θα συνάψει
μία τρομερή συμφωνία με τους Τιμωρούς που πάντοτε προσπαθούν να καταπνίξουν την
ελπίδα που η Λιζ κατάφερε να φέρει στον υποχθόνιο κόσμο των Ταρτάρων.
Και τώρα θα σας μιλήσω
και για δύο νέες ιστορίες τις οποίες σκέφτομαι μελλοντικά να εκδώσω. Η πρώτη θα
είναι μία ιστορία Κλασικής Φαντασίας -ένα είδος με το οποίο δεν έχω
πειραματιστεί αρκετά και η οποία, πίσω από το κάλυμμα του μεταφυσικού, θα έρθει
για να στιγματίσει ακριβώς αυτήν την τάση του ανθρώπου που περιέγραψα πιο πριν
να παραδίδει την ελεύθερη βούλησή του, με αποτέλεσμα να προκύπτουν φρικτά
αποτελέσματα και για τον ίδιο, αλλά κυρίως για τους συνανθρώπους του. Δεν θα
μπω σε πολλές λεπτομέρειες, καθώς η όλη ιδέα βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο
και δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα γίνει μυθιστόρημα ή νουβέλα.
Και η δεύτερη είναι «Η
Σύζυγος του Αυτοματοποιού», μία ιστορία που πραγματεύεται τόσο το ζήτημα της
Τεχνητής Νοημοσύνης, όσο και το ζήτημα της ανθρώπινης αντίδρασης σε αυτήν,
καθώς και με το δέσιμο ή την εχθρότητα μεταξύ ανθρώπου και μηχανής. Η ιστορία της
νουβέλας αυτής, η οποία έχει αποσπάσει τον πρώτο Έπαινο στο πλαίσιο του 3ου
Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Κέφαλος, περιστρέφεται γύρω από το
εκρηκτικό πλέγμα σχέσεων μεταξύ ενός προγραμματιστή και σχεδιαστή ρομποτικής
Τεχνητής Νοημοσύνης, της παραμελημένης συζύγου του και της Εύας, του αγαπημένου
του δημιουργήματος. Η πλοκή λαμβάνει χώρα στην πλωτή πολιτεία της Concordia,
μία επιπλέουσα μεγαλούπολη, αγκυροβολημένη στην Βόρεια Θάλασσα, γειτνιάζουσα
την Αγγλία, την Γαλλία, το Βέλγιο, την Δανία και την Νορβηγία, η οποία αποτελεί
κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται ωστόσο για μία πολιτεία σε έντονο
κοινωνικό και πολιτικό αναβρασμό, όπου οι φωνές που δαιμονοποιούν την ρομποτική
τεχνολογία, προερχόμενες από ακραίους θρησκευτικούς και πολιτικούς κύκλους,
κερδίζουν ολοένα σε δύναμη, απειλώντας τις δημιουργίες, αλλά και την ίδια την
ζωή του αυτοματοποιού που προσπαθεί να υπερασπιστεί το έργο του και τις
επιλογές της ζωής του, εν μέσω ενός αξιακού συστήματος που καταρρέει.
Σας ευχαριστώ για τις
απαντήσεις σας.
Η άποψή μου:
Η αίθουσα της γνώσης με
εντυπωσίασε. Ένα μυθιστόρημα δυστοπικό μεταποκαλυπτικό, όπως αναφέρει και ο
συγγραφέας. Καλογραμμένο με πυκνή, μεστή γραφή, μας περιγράφει έναν τόπο με
τόσο καλά δομημένη κοσμοπλασία που καθώς προχωρούσα στις σελίδες του και έμπαινα
πιο βαθιά, ξεχνούσα πως διάβαζα ένα βιβλίο μυθοπλασίας και πίστευα πως όλα αυτά
θα μπορούσαν να έχουν ήδη συμβεί, να ανήκουν στην ιστορία. Αγάπησα ή μίσησα
τους καλοφτιαγμένους χαρακτήρες. Δέθηκα μαζί τους. Πόνεσα, ερωτεύτηκα, έκλαψα.
Ο κόσμος όπως τον
γνωρίζουμε δεν υπάρχει πια. Ο ήλιος είναι πλέον εχθρός. Οι αχτίδες του,
θάνατος. Η επιφάνεια της γης αφιλόξενη. Ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων της
επιφάνειας καταφεύγει στα έγκατα της γης. Χωρίζονται σε κάστες και κυβερνούν
τους υπόλοιπους που δουλεύουν για να ζουν εκείνοι καλά [μας θυμίζει κάτι αυτό;]
Η γη ξερνά λάβα από τα σωθικά της. Όσοι δουλεύουν στις σήραγγες, έχουν
ελάχιστες πύλες εξόδου για να σωθούν και αυτές δεν είναι αρκετές για να
προλάβουν. Οι άρχοντες διατάζουν να σφραγιστούν οι πύλες, καταδικάζοντας
εκατοντάδες ανθρώπους σε θάνατο.
Μία γυναίκα με το
νεογέννητο κοριτσάκι της φτάνει στην πύλη του ιερατείου. Παρακαλά για συμπόνια
να σώσουν εκείνη και το μωρό της. Και όταν η απάντηση είναι αρνητική παίζει το
τελευταίο της χαρτί. Ζητά να δεχτούν την προσφορά της προς την θεά. Κάτι που δεν
μπορούν να αρνηθούν. Η προσφορά όμως είναι το μωρό της και ο νεαρός ιερέας
βρίσκεται σε δίλλημα. Όμως δέχεται να πάρει το μωρό για να το σώσει από βέβαιο
θάνατο και γίνεται ο θετός του πατέρας, ξέροντας πως θα χάσει κάθε ευκαιρία για
άνοδό του στο ιερατείο.
Στην Αίθουσα της γνώσεις
όλα ανατρέπονται Οι καλοί δεν είναι πάντα καλοί και οι πιο σκληροί μπορούν να
κρύβουν μια ευαίσθητη καρδιά. Ίντριγκες, κρυμμένα μυστικά και θυσίες από αγνή
αγάπη μπερδεύονται μέσα στις σελίδες του. Με κομμένη την ανάσα σε αφήνουν οι
τελευταίες του προτάσεις και ανυπομονείς να πάρεις στα χέρια σου την συνέχεια.
